8 listopada 2004 roku nie był zwykłym dniem dla społeczności Wydziału Filologicznego, a także całej braci studenckiej, bowiem gościem humanistów naszej Uczelni był jeden z najwybitniejszych polskich twórców literackich, doctor honoris causa Uniwersytetu Śląskiego, Wrocławskiego i Opolskiego, laureat wielu nagród (w tym NIKE) - Tadeusz Różewicz.

Okazją do zaproszenia twórcy była konferencja literacka

Tadeusz Różewicz

zorganizowana przez Wydział Filologiczny UŚ, Górnośląskie Towarzystwo Literackie w Katowicach oraz redakcję miesięcznika społeczno-kulturalnego "Śląsk" z okazji 60. rocznicy debiutu Tadeusza Różewicza (tomik Echa leśne). Przemówienie otwierające konferencję wygłosił JM Rektor UŚ prof. dr hab. Janusz Janeczek, serdecznie witając dostojnego gościa. Krótkimi przemówieniami powitali Różewicza także: Dziekan Wydziału Filologicznego prof. UŚ dr hab. Piotr Wilczek i redaktor naczelny miesięcznika "Śląsk" Tadeusz Kijonka, który następnie poprowadził konferencję.

Prócz licznie zgromadzonych studentów, przybyli także literaturoznawcy związani z Wydziałem Filologicznym, m.in. prof. Krystyna Kłosińska, prof. Aleksander Wilkoń, prof. Józef Olejniczak, dr Danuta Opacka-Walasek, dr Paweł Majerski, dr Ryszard Koziołek, prof. Jerzy Paszek.

W części otwierającej konferencję, przemówił także

Od prawej JM Rektor UŚ prof. dr hab. Janusz Janeczek, Dziekan Wydziału Filologicznego prof. UŚ dr hab. Piotr Wilczek, Tadeusz Różewicz, prof. dr hab. Włodzimierz Wójcik

sam poeta. Wypowiedział dosłownie "kilka zdań", ponieważ - jak stwierdził - to wszystko, co ma do powiedzenia zawiera się w jego sztukach, wierszach, impresjach. Słowa poety wywarły duże wrażenie na uczestnikach konferencji. Różewicz określił to listopadowe spotkanie mianem "chwili osobliwej", chwili, w której do głowy przychodzą obrazy niecodziennych zdarzeń. Dla poety takim wielkim wydarzeniem było pierwsze zetknięcie się z samolotem mknącym po niebie w dniu zamachu majowego, zachwyt cudami techniki. Konferencja stała się dla Różewicza chwilą wzbudzającą w nim "pewne zadziwienie", skłaniające do refleksji nad współistnieniem ze sobą kilku pokoleń. Sednem jego wypowiedzi były słowa o konieczności zachowania porozumienia między pokoleniami: "Chodzi mi o to, żeby zbudować Arkę Przymierza między zgredami a pętakami, między starym a młodym pokoleniem. Bardzo ważne jest, byśmy się rozumieli, by nie było odtrącania ludzi starszych, byśmy wzajemnie szanowali nie tylko swoją obecność, ale i to, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. Porozumienia między partiami nie będzie, ale miedzy pokoleniami będzie. Bardzo cieszę się, że jestem tu z wami...".

Po wypowiedzi Tadeusza Różewicza wykłady na temat jego twórczości wygłosili kolejno: prof. Marian Kisiel (Prawdziwy debiut Różewicza), prof. Krzysztof Kłosiński (Różewicz - czytelnik), Tadeusz Kłak (Poeta w "najpiękniejszym mieście świata"), Stanisław Gębala (Monolog, dialog i milczenie). Dwa pierwsze wykłady można przeczytać w październikowym numerze miesięcznika "Śląsk".

Była to na pewno niezapomniana konferencja, uświetniająca Różewicza i pamięć o jego twórczości, którą przechowują zarówno pokolenia dopiero co zaczynające przygodę z literaturą, jak i pokolenia mające za sobą spory dorobek twórczy. Uświetniła także twórcę poezji, która "nie wchodzi na miejsce innej / i nie może być przez inną zastąpiona / otwarta dla wszystkich / pozbawiona tajemnicy" (Moja poezja). Poezji wielkiej w swej prostocie...