Prof. Jan Baszkiewicz, wybitny humanista i uczony, profesor zwyczajny Uniwersytetu Śląskiego w latach 1968–1973, zmarł 27 stycznia w Warszawie.

Jan Baszkiewicz urodził się 3 stycznia 1930 r. w Warszawie, w rodzinie urzędniczej o silnych korzeniach szlacheckich. W latach 1946–1950 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1951 r. rozpoczął staż naukowy, zakończony w 1954 r. obroną rozprawy doktorskiej na temat „Powstanie zjednoczonego państwa polskiego na przełomie XIII i XIV wieku”.

U progu kariery naukowej specjalizował się w problematyce zdarzeń i instytucji prawnych średniowiecza. W połowie lat 60-tych przeniósł jednak swoje zainteresowania naukowe na grunt historii doktryn. W krótkim czasie zyskał miano mentora historyków, historyków idei i prawników.

W 1959 r. objął w Uniwersytecie Wrocławskim nowopowstałą Katedrę Historii Doktryn Politycznych i Prawnych, gdzie od roku 1965 r. pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego. Poparcie protestujących studentów w marcu 1968 r. oraz wynikające z tego reperkusje w znaczący sposób wpłynęły na Jego decyzję o przeniesieniu się na równorzędne stanowisko w Uniwersytecie Śląskim. Wykładał na naszej Alma Mater w latach 1968–1973, w tym od roku 1972 jako profesor zwyczajny. Po 1973 r. powrócił na krótko w mury Uniwersytetu Wrocławskiego, po czym od 1974 r. był wykładowcą w Instytucie Nauk Politycznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1986–1994 członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, od 1994 r. członek rzeczywisty PAN.

Uhonorowany tytułami doctora honoris causa Uniwersytetów Pedagogicznego w Krakowie, Wrocławskiego, Jagiellońskiego oraz Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Pozostawił po sobie grono znakomitych uczniów oraz znaczący dorobek kilkuset prac naukowych – w tym ponad trzydziestu książek. Jego wielokrotnie wznawiana Historia Francji oraz biografie Robespierre’a, Dantona, Ludwika XVI cieszyły się szerokim odbiorem społecznym.