Gdy w 1975 roku (niestety tylko na trzy lata), podejmował pracę w Uniwersytecie Śląskim, był już wybitnym specjalistą bibliotekarzem i bibliografem, ale jego zawodowa droga nie od razu wiodła do tej dziedziny. W 1934 roku ukończył Szkołę Główną Handlową, gdzie napisał pracę dyplomową poświęconą Pierwszej Międzynarodowej Konferencji Pracy w Waszyngtonie w roku 1919 i jako ekonomista najpierw został praktykantem w Bibliotece tejże uczelni (1935-1936), potem kierownikiem biura Zarządu Stołecznego Zrzeszenia Pracowników Państwowego Banku Polskiego w Warszawie, a następnie księgowym i bibliotekarzem Funduszu Kultury Narodowej (1938-1939). Wraz ze służbami Urzędu Rady Ministrów we wrześniu 1939 roku podążył do Lublina, stał się wkrótce jeńcem radzieckim, następnie wojennym jeńcem niemieckim, przetrzymywanym w stalagu pod Norymbergą, a w ostatniej fazie wojny w Arbeitskomando koło Dűsseldorfu i koło Osmanbűck. Stąd trafił do Francji. Po wojnie uczył w Gimnazjum Polskich Sił Zbrojnych w La Courtine (1945-1947). Jako repatriant przez Wielką Brytanię wrócił do Warszawy. Od kwietnia 1948 roku pracował na stanowisku asystenta bibliotecznego w Bibliotece SGH w Warszawie i w bibliotece oddziału tejże uczelni w Łodzi.
Najważniejsze osiągnięcia w zawodzie bibliotekarza i bibliografa zdobywał od stycznia 1951 do czerwca 1972 roku w Bibliotece Narodowej w różnych zakładach i pracowniach, aż w końcu kierował od 1955 roku Zakładem Teorii i Organizacji Bibliografii. Nieoficjalnie pełnił obowiązki wicedyrektora do spraw Instytutu Bibliograficznego, czyli zwierzchnika polskiej narodowej centrali bibliograficznej. Instytucja ta statutowo odpowiada za polski system bieżącej i retrospektywnej bibliografii narodowej ("Przewodnik Bibliograficzny", "Bibliografię Zawartości Czasopism", rejestrację tytułów czasopism w kraju, "Polonika Zagraniczne"), a prócz tego wydaje bibliografie bibliologiczne, organizuje ogólnopolskie konferencje, dostosowuje polską normalizację bibliograficzną do zasad międzynarodowych, uczestniczy w gremiach tworzonych pod auspicjami UNESCO oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Bibliotekarzy (IFLA). W 1970 roku uzyskał stopień doktora w Uniwersytecie Warszawskim, a w 1972 roku zdecydował się na dalszą pracę na stanowisku starszego kustosza dyplomowanego w Oddziale Prac Naukowych Biblioteki tej uczelni. Wkrótce dodatkowo przyszedł z pomocą bibliotekoznawstwu śląskiemu: od 1 listopada 1975 do 30 września 1977 roku w wymiarze 1 etatu prowadząc wykłady w Sosnowcu i w roku 1977/1978 kontynuując opiekę nad grupą seminaryjną. By w peryferyjnym ośrodku kształcić asystentów i studentów zgodnie z nowoczesnymi tendencjami, dźwigał z Warszawy do Sosnowca walizy z zagranicznymi publikacjami, niedostępnymi w Katowicach. Praca wymagająca dojazdów zbyt była uciążliwa dla chorego na astmę człowieka, a i Ministerstwo Szkolnictwa Wyższego i Techniki każdorazowo czyniły rektorowi Uniwersytetu Śląskiego trudności w staraniach o dalsze zatrudnienie bibliografa. Nic też dziwnego, że przeszedłszy w roku 1977 na emeryturę, rok później zrezygnował z zajęć dydaktycznych w Sosnowcu. Utrzymywał jednak aż do połowy lat dziewięćdziesiątych stały kontakt listowny z doc. dr. Adamem Jaroszem, kierownikiem Zakładu i późniejszym wicedyrektorem Instytutu Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej. Ofiarował owej placówce część prywatnego księgozbioru i przesyłał każde z publikowanych za granicą swych opracowań.
Dorobek naukowy H. Sawoniaka z czasów aktywności zawodowej i okresu emerytalnego jest niezwykle imponujący: liczy 112 prac, w tym wiele obszernych ujęć z zakresu klasyfikacji i katalogowania piśmiennictwa, współpracy bibliotek w kraju i za granicą, stanu bibliografii w Polsce w różnych latach, automatyzacji i mechanizacji w bibliotekarstwie i dokumentacji, badania potrzeb użytkowników i metodyki bibliograficznej. Z długiej listy Jego dokonań z lat 1953-1995, ogłoszonej w "Przeglądzie Bibliotecznym" (2001, nr 4), w tym szkicu wymieć można ledwie kilka. Był autorem Bibliografii bibliografii polskich 1951-1960; bieżącego spisu "Bibliografia Bibliografii i Nauki o Książce" (1952-1960), rozprawy Rozwój i metodyka powszechnych i narodowych bibliografii bibliografii; retrospektywnej Międzynarodowej bibliografii bibliografii z zakresu informacji naukowej, bibliotekoznawstwa i dziedzin pokrewnych. 1945-1978; słownika New international dictionary of acronyms in library and information science and related fields (Műnchen 1988, 1992, 1994). Uniwersytet Śląski w uznaniu zasług wydał zbiór Jego mniejszych rozpraw, zebranych w tomie Biblioteki współczesne. Bibliografia. Informacja naukowa (wyboru dokonali i wstępem poprzedzili Adam Jarosz i Zbigniew Żmigrodzki (Katowice 1995). H. Sawoniak otrzymał odznakę Zasłużonego Działacza Kultury (1966), Złoty Krzyż Zasługi (1969), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976).
Korzystając ze strony wyrażasz zgodę na używanie cookie, zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.