Klub Ludzi Mówiących Płynnie powstał po jednym z intensywnych turnusów terapeutycznych jako społeczna inicjatywa osób jąkających się i ich terapeutów. Jak ważna jest świadomość procesu komunikacji; co ludziom ułatwia i utrudnia wzajemne komunikowanie się; jak podnosić kompetencje w tym zakresie; jak zwiększać motywację do bycia lepszy słuchaczem, rozmówcą i mówcą – o wszystkim dowiedzieć można się na spotkaniach Klubu Ludzi Mówiących Płynnie. I choć z założenia Klub to forma spotkań terapeutycznych dla osób zmagających się z jąkaniem, to od dłuższego czasu przyciąga ludzi zafascynowanych tym zagadkowym zjawiskiem – studentów, logopedów, filologów.

Spotkania grup samopomocowych przyczyniają się do zwiększenia szansy na przezwyciężenie problemów wynikających z jąkania się

Dobrze jest znaleźć takie miejsce, gdzie problemy z płynnym wypowiadaniem się spowodowane niezamierzonymi powtórzeniami, prolongacjami, a nawet silnymi blokami bledną. Staje się tak między innymi dzięki głośnemu mówieniu o tym, czego doświadcza i z czym musi zmagać się osoba jąkająca się, ale przede wszystkim dzieje się to dzięki wzrastającej motywacji do przezwyciężania utrudnień w płynnym komunikowaniu się. Wspaniale jest poznawać ludzi, którzy przywracają radość, z którymi rozmowa daje siłę do stawiania czoła przeciwnościom życia. Dzięki takim osobom – życzliwym, pełnym ciepła i gotowym do pomocy – dowiadujemy się wiele o nas samych. Miejscem, w którym akceptacja, zrozumienie, wiedza i logopedyczne doświadczenie łączą się ze sobą, jest Klub Ludzi Mówiących Płynnie.

Od początku działalności był samopomocową grupą terapeutyczną, wspomagającą terapię logopedyczną. Od czasu reaktywacji spotkań na Wydziale Filologicznym UŚ w roku 2011 Klub jest otwarty dla wszystkich zainteresowanych problematyką zaburzeń płynności mowy. W spotkaniach regularnie uczestniczą logopedzi, a także studenci – nie tylko studiów logopedycznych, ale także filologicznych i pedagogicznych. Od początku funkcję koordynatorki pełni dr Katarzyna Węsierska, która współpracując mgr Agatą Szymurą i mgr Moniką Pakurą, dwiema adeptkami śląskiej polonistyki i logopedii, starannie przygotowuje scenariusz każdego spotkania. W gościnnych progach Wydziału Filologicznego co kilka tygodni odbywają się warsztaty doskonalenia płynności mowy. Skład grupy stale się zmienia, do spędzenia wspólnego wieczoru przyłączają się kolejne osoby. Po każdym spotkaniu uczestnicy wychodzą z poczuciem, że pozytywne nastawienie do samego siebie ma ogromny wpływ na to, jak się komunikujemy i jak odbierają nas inni. Dzielenie się własnymi przemyśleniami na temat jąkania i komunikowania się, zabawy integrujące wszystkich uczestników, mówienie o swoich sukcesach, uświadamianie sobie nawzajem, że każdy napotyka na większe bądź mniejsze problemy z panowaniem nad stresem, poznawaniem nowych ludzi, a także z płynnym mówieniem – to wszystko korzyści płynące z działalności Klubu ludzi mówiących płynnie. Spotkania grup samopomocowych przyczyniają się do zwiększenia szansy na przezwyciężenie problemów wynikających z jąkania, motywują do wprowadzenia zmian w trybie życia, pomagają zmniejszyć poziom obaw czy też lęku związanego z komunikowaniem się.

Instytucjonalna opieka logopedyczna dla osób jąkających się jest zapewniana przede wszystkim dzieciom i młodzieży. Osobie dorosłej trudno jest znaleźć nieodpłatną terapię w publicznym systemie: w ramach placówek oświatowych lub służby zdrowia. Tę lukę w pewnym stopniu wypełniają grupy samopomocowe, takie jak Klub. Problem jąkania się nie może być powodem wykluczania ludzi z życia codziennego, pozbawiania ich prawa do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Potrzebna jest popularyzacja wiedzy o jąkaniu się czy innych zaburzeniach płynności mowy, jak na przykład giełkot. Im więcej wiemy o zaburzeniach płynności mowy, tym łatwiej tworzyć w środowisku dogodne, przyjazne warunki dla jąkających się, a także pomóc im w nawiązywaniu kontaktów społecznych.

Klub Ludzi Mówiących Płynnie to przedsięwzięcie, które, wbrew swojej nazwie, pokazuje, że dążenie do perfekcyjnej płynności mowy nie jest najistotniejsze. Przesłaniem Klubu nie jest więc osiąganie wyćwiczonej, nieskazitelnie płynnej mowy. Każdy z nas bywa niepłynny, nieprecyzyjny, choć nie zawsze zdaje sobie z tego sprawę. Koordynatorki klubowiczów z uporem przywołują słowa wielkiego polskiego logopedy, a zarazem osoby jąkającej się, profesora Bogdana Adamczyka: „Tym, którzy chcą się jąkać, pozwólmy to czynić” [B. Adamczyk, Motywacja w terapii jąkania, „Logopedia”, nr 18, 1991, s. 15–19]. Nie jest to nic złego. Trzeba sobie uświadomić, i to jest jedno z najważniejszych zadań Klubu, że każdy ma prawo do pomyłki, a także do poprawy, jeśli odczuwa taką potrzebę.

Więcej informacji na temat Klubu można znaleźć na stronie: www.logopedia-ijp.us.edu.pl