Przymioty ducha, wiedza, autorytet i wielka pasja naukowa profesora są ogromną siłą przyciągającą szczególnie młodych matematyków, którzy niezmiennie go otaczają.

Jerzy Mioduszewski urodził się 25 grudnia 1927 roku w miejscowości Ołtarze, powiat Ostrów Mazowiecka. W roku 1947 ukończył LO w Łomży. Studia matematyczne na Uniwersytecie Wrocławskim w latach 1947-52 zakończył pracą magisterską na temat kontinuów nieprzywiedlnych, napisaną pod kierunkiem profesora Bronisława Knastera, znanego w świecie matematyka, przedstawiciela Lwowskiej Szkoły Matematycznej.

Dalsze badania Jerzego Mioduszewskiego, które także powstały pod kierunkiem profesora Knastera, dotyczyły topologii płaszczyzny. Z tą tematyką były także związane jego prace wynikające ze współpracy z profesorem Witoldem Wolibnerem, a dotyczące funkcji analitycznych. W jednej z nich pokazał on, że każde kontinuum płaskie może być zrealizowane jako dziedzina nieoznaczoności funkcji analitycznej.

Promotorem rozprawy doktorskiej, obronionej na Uniwersytecie Wrocławskim w roku 1959, był także profesor Knaster. Zawierała ona nowe ujęcie teorii funkcji ciągłych o stałej krotności, które pozwalało na wyjście w badaniu tych funkcji poza rozmaitości. Tematyka ta była kontynuowana przez profesora i jego uczniów także po przejściu do Katowic, co nastąpiło w roku 1967. Wcześniej jednak, w roku 1964, Jerzy Mioduszewski otrzymał na Uniwersytecie Wrocławskim habilitację za cykl prac przedstawiających teorię kontinuów łańcuchowych w ujęciu funkcyjnym. Metoda, polegająca na stosowaniu odkrytego przez niego lematu o odwzorowaniach między granicami odwrotnymi, stała się odtąd bardzo ważnym i powszechnie stosowanym narzędziem w teorii kontinuów.

W roku 1967 ze stanowiska docenta Uniwersytetu Wrocławskiego, Jerzy Mioduszewski został przeniesiony do Filii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Katowicach, która rok później przekształciła się w Uniwersytet Śląski. Od pierwszych dni bardzo intensywnie włączył się w dzieło tworzenia ośrodka matematycznego na Górnym Śląsku. Z perspektywy minionych lat widać wyraźnie, że wraz z nieżyjącym już profesorem Markiem Kuczmą, jest współtwórcą naukowej rangi Instytutu Matematyki na Uniwersytecie Śląskim. Utworzył seminarium, które rozpoczęło działalność w semestrze zimowym roku 1967 i w nieco zmienionej formie trwa do dziś. Jego pierwszymi uczestnikami byli studenci ówczesnego czwartego roku matematyki Filii UJ oraz dawni współpracownicy z Uniwersytetu Wrocławskiego. W roku 1976 Jerzy Mioduszewski otrzymał tytuł profesora.

W roku 1969 wraz z Ludwikiem Rudolfem opublikował on rozprawę, która zawiera teorię przestrzeni i rozszerzeń H-domkniętych oraz teorię nakryć ekstremalnie niespójnych w ujęciu teorii kategorii. Występujące w niej pojęcie odwzorowań szkieletowych stało się jednym z ważniejszych w topologii ogólnej. W pracach opublikowanych w połowie lat siedemdziesiątych profesor podjął pionierskie badania kompozant w naroście kompaktyfikacji ?echa-Stone'a półprostej za pomocą ultraproduktów. Sformułowana przez niego hipoteza, że w pewnych wariantach teorii mnogości kontinuum to ma dokładnie jedną kompozantę potwierdził dopiero niedawno Andreas Blass.

Profesor Mioduszewski ma wielu uczniów. Pod jego kierunkiem doktoraty osiągnęło 12 matematyków. Pięciu z nich uzyskało habilitacje, trzech ma tytuł profesora (dwaj pracują na Uniwersytecie Śląskim, a trzeci w Instytucie Matematycznym PAN). Dwoje uczniów profesora otrzymało pozycje profesorskie na uniwersytetach amerykańskich, dwoje innych pracuje w Kanadzie.

Wybitną pozycję profesora w międzynarodowym środowisku matematyków potwierdza m.in. fakt istnienia "przestrzeni Mioduszewskiego". Taką nazwę ma pewien obiekt w teorii kontinuów. Duże znaczenie ma również to, iż właśnie jemu powierzono opracowanie jednej z części, wydanej przez Elsevier, prestiżowej monografii Encyclopedia of General Topology. Autorytet naukowy profesora przyciągał zawsze do Katowic matematyków z innych ośrodków. Wśród nich był profesor David Bellamy z University of Delaware, który spędził w Katowicach semestr w roku 1975.

Szeroko znana jest i ceniona działalność pisarska oraz popularyzatorska profesora, którą szczególnie intensywnie rozwija w ostatnich latach. Jest uznanym w kraju i za granicą badaczem historii matematyki, a także autorem kilku napisanych pięknym stylem książek, m.in. bardzo cenionej monografii o skromnie brzmiącej nazwie Wykłady z topologii. Topologia przestrzeni euklidesowych, wydanej nakładem Uniwersytetu Śląskiego. Została ona następująco oceniona w niemieckim czasopiśmie referującym Zentralblatt fźr Mathematik: "...The author has succeeded in writing an original, lively and interesting book on beautiful classical results in topology,...".