W dniach 26.10.-15.11 w katowickim kinie „Światowid” odbędzie się mini festiwal zatytułowany: Nowe horyzonty, organizowany przez Gutek Film. Nie jest on – według opinii organizatora - kolejnym przeglądem, festiwalem, czy retrospektywą. Został pomyślany jako ekspozycja – wystawa ruchomych obrazów – rozciągnięta w czasie i przestrzeni (każdy reżyser pochodzi z innego zakątka świata). Poprzednie ekspozycje odbywały się m.in. w warszawskim kinie „Muranów”.

W materiale nadesłanych przez organizatorów czytamy m.in.: „Nowe horyzonty są serią pragnącą złożyć hołd wizjonerom kina, artystom bezkompromisowym, mającym odwagę iść obraną przez siebie drogą wbrew panującym modom, opowiadać o rzeczach najważniejszych swoim niepowtarzalnym językiem. Nowe horyzonty to seria dystrybucyjna poświęcona filmom wykraczającym poza granice konwencjonalnego kina.

Zanim opracowaliśmy program festiwalu, zadaliśmy sami sobie pytanie: czy kino początku XXI wieku (kształtowane w większości przez gusta masowej publiczności) pozostawia możliwość tworzenia reżyserom idącym na przekór modom, indywidualistom operującym własnym stylem, językiem filmowym nie do podrobienia?

Tacy artyści wciąż istnieją rozproszeni po różnych zakątkach świata, choć coraz trudniej im realizować swoje projekty. Ich filmy wciąż – choć z wielkim trudem - torują sobie drogę ku salom kinowym. Przeważnie wielkich festiwali filmowych.

Spośród setek filmów pokazywanych na międzynarodowych festiwalach wyselekcjonowaliśmy – kierując się własnym gustem - te, które za sprawą swojej niezwykłej formy i siły ekspresji, nie pozwalały o sobie zapomnieć. Przy skrajnie odmiennych środkach wyrazu, jedno je wszystkie łączy. Gdziekolwiek były pokazywane wszędzie budziły skrajne reakcje i emocje, rodziły polemiki i dyskusje, wywoływały zachwyty i protesty”.

Niektóre tytuły cyklu:

Requiem dla snu (Requiem for a Dream) scenariusz i reżyseria: Darren Aronofsky; USA 2000.

Najnowsze dzieło twórcy Pi (π). Film został okrzyknięty jednym z najambitniejszych zamierzeń amerykańskiego kina niezależnego. Wyrafinowana forma, dynamiczny montaż, cyfrowe efekty specjalne – wszystko to Darren Aronofsky wykorzystuje, by ukazać dantejską wyprawę czwórki bohaterów do piekła złudzeń i głęboko skrywanych pragnień. Całość podkreśla efektowna muzyka w wykonaniu Kronos Quartet.

Uniesie nas wiatr (Bad ma ra khahad bord) scenariusz i reżyseria: Abbas Kiarostami; Francja / Iran 1999.

Najnowszy film twórcy Smaku wiśni, nagrodzony Złotą Palmą w Cannes w 1997. Uniesie nas wiatr otrzymał nagrodę główną jury i nagrodę krytyki filmowej FIPRESCI na festiwalu w Wenecji w 1999 roku. Kontemplacyjny film wielkiego indywidualisty i mistrza kina irańskiego, który snuje filozoficzne refleksje o życiu i śmierci. Reżyser miesza ze sobą różne style, posługując się przy tym aluzjami, niedopowiedzeniami, sugestiami.

julien: donkey-boy (Dogma 6) scenariusz i reżyseria: Harmony Korine; USA 1999.

Pierwszy amerykański film zrealizowany według zasad Dogmy 95, uznany przez sygnatariuszy manifestu i samego reżysera za 6 z kolei z tego kręgu, stąd umieszczany zwykle przy tytule dopisek: dogma 6. Film uznany za krytykę za wielkie wydarzenie artystyczne niezależnego kina amerykańskiego AD 1999. Werner Herzog, który przyjął propozycję zagrania w tym filmie, nie ukrywał swego entuzjazmu dla młodego reżysera (rocznik 1974; twórca Gummo i scenariusza do Dzieciaków) i uznał juliena za jedną z najważniejszych niezależnych produkcji ostatnich lat.

Dive Bar Blues (Away With Words / Kujaku) reżyseria: Christopher Doyle; Hongkong /Japonia 1999.

Debiut reżyserki stałego operatora Wong Kar Wai’a – Christophera Doyle’a. Znany z filmów Kar-Wai’a nerwowy, rozedrgany i ekspresjonistyczny styl jego zdjęć, nadaje ton osobistej opowieści Doyle’a. Traktat o pamięci i zapominaniu. Manifest kina artystycznego, kina opartego na obrazie i emocjach, gdzie treść fabularna jest tylko osnową dla fascynujących obrazów.

Pieśni z drugiego piętra (Sånger från andra vaningan) scenariusz i reżyseria: Roy Andersson; Szwecja / Dania / Norwegia 2000.

Film Roy’a Anderssona otrzymał Specjalną Nagrodę Jury na ostatnim festiwalu w Cannes. Wielbiciele talentu ekscentrycznego szwedzkiego reżysera, czekali aż 25 lat na jego kolejne dzieło. Film składa się tylko z 46 ujęć, które tworzą mozaikę scen, pozornie ze sobą niepowiązanych, będących ludzkości na przełomie wieków.

Dziewięć żywotów Tomasa Katza (The Nine Lives of Tomas Katz) scenariusz i reżyseria: Ben Hopkins; Wielka Brytania 2000.

To efektowna mieszanka kilku gatunków filmowych: komedii, filmu czarnego, policyjnego thrillera, przyprawioną fantastyką i odniesieniami do niemieckiego ekspresjonizmu. Zwariowana, surrealistyczna, trochę buñuelowska wizja końca świata.