Tematyka konferencji obejmowała zagadnienia niezwykle ważne dla społeczności naukowej, zwłaszcza logopedycznej i językoznawczej, bo dotyczące szeroko pojmowanej komunikacji, zaburzeń płynności mowy, terapii jąkania, giełkotu, praktyki logopedycznej, nauczycielskiej i rodzicielskiej związanej z jąkaniem się dzieci i młodzieży. Zgodnie z tematem konferencji przedmiotem oglądu uczyniono zarówno teorię, jak i praktykę logopedyczną. Organizatorami trzeciej edycji Międzynarodowej Konferencji Logopedycznej byli: Fundacja Wiedzy i Dialogu Społecznego Agere Aude, Instytut Języka Polskiego im. Ireny Bajerowej oraz Wydział Teologiczny Uniwersytetu Śląskiego.

Uczestnicy panelu dyskusyjnego „Wehikuł czasu: co chcielibyśmy powiedzieć naszym nauczycielom i logopedom o jąkaniu”. Od lewej: mgr Katarzyna Ploch, mgr Grzegorz Chmielewski, mgr Lucyna Jankowska-Szafarska, mgr Agata Sakwerda, mgr Izabela Michta

Tegoroczna konferencja obejmowała również szereg wydarzeń towarzyszących o charakterze społeczno- -edukacyjnym w ramach kampanii pod nazwą „Labirynty Komunikacji”. Uczestnicy konferencji wysłuchali wielu wykładów mistrzowskich, wzięli udział w miniseminariach oraz warsztatach dla logopedów, zaprezentowano także wyniki badań i doświadczeń logopedów praktyków. Spotkania zgromadziły licznych ekspertów, teoretyków, praktyków, specjalistów z różnych krajów.

Niezwykle interesującą częścią konferencji był otwarty panel dyskusyjny zatytułowany „Wehikuł czasu: co chcielibyśmy powiedzieć naszym nauczycielom i logopedom o jąkaniu”. Uczestnikami byli: mgr Grzegorz Chmielewski, mgr Lucyna Jankowska- Szafarska, mgr Izabela Michta, mgr Katarzyna Ploch oraz mgr Agata Sakwerda. Podczas panelu słuchacze poznali doświadczenie wspomnianych osób w zakresie trudności w szkole, podczas terapii, a także problemy w życiu codziennym osób jąkających się. Prowadzącą panel była dr hab. Katarzyna Węsierska.

Jak dzięki wsparciu nauczycieli radzić sobie z jąkaniem?

– Nauczyciel wyznaczył mnie do ogłaszania informacji w różnych klasach, inny zaś pochwalił mój wiersz przed polonistą, co zdecydowanie wpłynęło na zmianę nastawienia drugiego – wspominała mgr Izabela Michta. – Najbardziej wzmacniającym wydarzeniem była jednak możliwość odegrania głównej roli w szkolnej sztuce teatralnej.

Czy warto wykorzystywać humor w terapii logopedycznej? Odpowiedź na to pytanie można było uzyskać, zapoznając się zarówno z doświadczeniem logopedów, jak i pacjentów.

– Logopedzi są z Marsa, a pacjenci z Wenus – mamy zupełnie inne oczekiwania. Pacjenci chcą humoru w terapii, śmiania się z samego siebie, braku nudy podczas spotkań; to pomaga im nabrać dystansu do własnych zaburzeń – komentował dr Joseph Agius. – Humor zwiększa aktywne uczestniczenie w terapii i sprawia, że człowiek czuje się dobrze. Śmiech oddziałuje na nas pozytywnie, m.in. zmniejsza poziom stresu o 50 proc., obniża ciśnienie krwi, zacieśnia więzi społeczne, sprzyja nawiązywaniu relacji, zwiększa satysfakcję z pracy, a także redukuje konflikty międzyludzkie – dodał ekspert.

Jak radzić sobie z jąkającym się dzieckiem?

– Trzeba przekazać dziecku, że jąkanie się jest w porządku, nie jest niczym złym. Niech czuje się pewnie i komfortowo, wiedząc, że zachowuje się inaczej niż jego rówieśnicy. Nie należy jednak robić z tego żartów. U starszych dzieci ważne jest wykształcenie umiejętności wystąpień publicznych, nauczenie bycia świetnymi mówcami. Jeśli terapeuta da im odpowiednie wskazówki, mogą zostać najlepszymi mówcami. Ta pewność pozwala dzieciom akceptować siebie, a wszyscy wiemy, że najważniejsza jest zmiana postaw wobec jąkania zarówno własnego, jak i innych – tłumaczył dr Joseph Agius.

Zwieńczeniem pierwszego dnia konferencji była uroczysta kolacja, podczas której wręczona została Nagroda im. ks. Stanisława Wilczewskiego przyznawana osobom, instytucjom lub ruchom społecznym służącym idei promowania wiedzy o zaburzeniach płynności mowy oraz grant im. prof. Gene’a Bruttena przyznawany młodym osobom działającym na rzecz szerzenia wiedzy i wymiany doświadczeń w zakresie zaburzeń płynności mowy, logopedom zaangażowanym w badania nad tym zagadnieniem. Laureatką pierwszej z nagród została dr Aldona Grzybowska, grant otrzymała zaś mgr Aleksandra Boroń