– Profesor Baszkiewicz to modelowy przykład humanisty: z jednej strony znakomity historyk idei, z drugiej nieprzeciętny dydaktyk. Jedno i drugie pozostawały u Baszkiewicza zawsze w ścisłym związku. Jako uczony miał kilka obszarów zainteresowań. Pierwsze, młodzieńcze czasy, to średniowiecze polskie i, szerzej, średniowiecze europejskie. Obszar drugi, z którego zasłynął już jako dojrzały profesor, to historia Francji – w szczególności czasy rewolucji francuskiej i francuskiego oświecenia. Trzecim obszarem zainteresowań profesora Baszkiewicza była historia europejskiego ustroju politycznego.

Z Jego wielu znaczących prac o bardzo rozległym obszarze warto wymienić choćby podręcznik akademicki z historii doktryn polityczno-prawnych. Baszkiewicz pisał wziętym językiem, niejednokrotnie w stylu lekko publicystycznym, żeby czytelnik łatwiej zrozumiał trudne problemy, jednocześnie prezentując ogromną kulturę humanistyczną, którą można by określić mianem kultury filozoficznej.

W środowisku wykładowców uniwersyteckich Baszkiewicz zasłynął również jako dydaktyk. Jego wykłady robiły ogromne wrażenie i, co najważniejsze: były ciekawe. Wypływało z nich powiązanie głębi myśli z talentem przekładania trudnych problemów na w miarę przejrzyste, przy tym malowniczo ujęte, zrozumiałe dla początkującego studenta.

Kiedy studiowałem prawo na Uniwersytecie Wrocławskim, do dobrego tonu należało chodzenie na wykłady Baszkiewicza – one były czymś w rodzaju uniwersyteckiego salonu.