Czy w świecie ciszy potrzebne są mikrofony, głośniki, wzmacniacze? Pewnie tak, skoro tam Ciebie potrzebowali. Cały ten skład sprzętu, który przez tyle lat wytrwale instalowałeś, reperowałeś, szukałeś, a nierzadko i sam dźwigałeś - teraz głuchy - sprawia, że cisza jest jeszcze bardziej przejmująca. Twoją charakterystyczną sylwetkę znała cała Uczelnia, ale niewiele było osób, które mogły sobie pozwolić na okazywanie jakiejś poufałości czy zażyłości we wspólnych kontaktach. Wiadomo było, że nie tolerowałeś hochsztaplerstwa, bufonady, pozoranctwa. No, może nam kolegom - laikom pozwalałeś na zadawanie naiwnych pytań, ale chyba tylko po to, by nasze dyletanctwo nie zaniżało pewnego poziomu, który zawsze starałeś się zachować.

Trudno pisać o Tobie w czasie przeszłym, bo zawsze jak ognia wystrzegałeś się nadmiernej czułostkowości czy jakiegoś roztkliwiania się nad sobą. Nawet śmiertelnie chory udawałeś, że wszystko jest normalne, że nie warte współczujących spojrzeń i pytań. A my głupcy, wierzyliśmy w to, bo Daniel tak chciał, bo w sytuacjach niepewnych to On z reguły miał rację. I może gdzieś podświadomie ciągle myśleliśmy, "że Daniel to jakoś załatwi". Niestety tej "awarii" naprawić już nie mogłeś.

Kiedy na cmentarzu wiatr zagłuszał i rozwiewał ostatnie słowa pożegnania, milcząco patrzyliśmy na siebie, czując, że gdzieś tam w górze, nerwowo ćmiąc swego "klubowego", mruczysz: "A któż to tak fatalnie nagłośnił? " Dlatego wiemy, że gdy przyjdzie nasza kolej, Ty zrobisz to dla nas perfekcyjnie, po koleżeńsku, bo tam też pewnie kiepsko płacą.

"W krzywe sosny na pagórkach bije wiatr smutno krzywym sosnom taki wieczór choć rano idą chmury nisko drogą, choć rano... Gdzie jesteś ty słoneczko, nie widzę ja Ciebie, ni pod strzechą ni na niebie ani wody wielkiej nie widzę tylko noc, choć rano... Krzywe sosny na pagórkach rozdarł wiatr w krzywych sosnach płacze ktoś" Edward Stachura